Verloren schoonheid

Beste Bo,

Het doet nog steeds pijn. Sinds je wegbent is er zoveel veranderd. De brievenbus puilt uit. Ik weet dat het maar vijf meter is om er te komen, maar het liefst kom ik niet meer buiten. Ik voel me nu zo vies en lelijk. Ik mis je echt.

Ik heb de afspraak met de buurman afgezegd. Hij zei dat hij het wel begreep. Dat het moeilijk voor me moest zijn, zo zonder u.

Ik lig dagen op bed. Half wenend, half slapend. In mijn dromen houd ik je vast, zodat je niet weg kan gaan. Soms droom ik zelfs dat je dat ook niet wil.

Ik eet amper. Het lijkt niet meer nodig, het lijkt zinloos. Het leven lijkt niet meer te bestaan zonder je. Ik zie niemand meer, ik wil ook niemand meer zien. Ik wil vooral niet dat anderen me zien.

Denken, doen alsof je er bent, helpt ook niet. Ik heb het geprobeerd; echt! Maar ik zie de mensen kijken. En wegkijken. Of niet kijken. En ze overtuigen me, telkens weer. Je bent er niet. En zonder u ben ik het niet waard om gewaardeerd te worden.

Waar ben je...? Ben je weer terug naar Frankrijk? Ben je weer thuis? Groot-Brittanië lijkt groot en klein tegelijk zonder je. Ik lijk hier niet meer thuis te horen. Ik ben vervreemd van mijn eigen grond. Tegelijk lijk ik hier meer thuis te horen dan ooit.

Je hoort bij mij. Zie je dat niet in? Zonder u voel ik me niet compleet. Ik mis iets. Ik ben niet meer dezelfde. Ik zal nooit meer dezelfde zijn.

Jij was altijd degene die succesvol was. Jij kreeg dingen gedaan. Mijn baan kwam door u, alle mensen die me aanspraken, die me aardig vonden, kwamen door u. Zovele complimentjes kwamen door u.

Ik was van u, ik ging op in u, ik was u. En ik dacht altijd dat jij ook van mij was? Ik dacht dat we onscheidbaar waren. Ik dacht dat je me nooit zou verlaten. Ik dacht dat je altijd bij me zou zijn. Maar dat blijkt dus een leugen. Heb ik mezelf zo voor de gek gehouden? Had ik moeten weten dat er een moment zonder u zat aan te komen? Had ik het moeten zien aankomen?

Ik durf niet (nog) ouder worden zonder je. Wat zou er dan gebeuren? Wat zou men dan niet denken van me? Wat zal men zeggen vooral. Ik ben bang voor de kleine scherpe mesjes die me zouden snijden. Ik zou nog liever zelf snijden. De verwachte verzachtende wonden. Ik zou de werkelijkheid ook wel willen vergeten.

Ik ben niets, helemaal niets zonder je. Zou het ooit mogelijk zijn om bij me terug te komen? Of droom ik nu weer te veel? Kun je niet af en toe eens langskomen? En dat we dan doen alsof er niets aan de hand is? Dat we samen de stad ingaan en genieten? Alsjeblieft? Desnoods nog één keer?

Ik voel me verloren. Ik ben verloren. Ik heb verloren. En het doet pijn.

Loes